ΓΣΕΕ ΥΠΑΡΧΕΙ;

Του Χρήστου Ζαρκινού

Αλήθεια, θυμάται κανείς πότε ήταν η τελευταία φορά που κάλεσε σε απεργία η Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδος (ΓΣΕΕ); Μετά από τόσους μήνες πανδημίας και καταστρατήγησης εργασιακών δικαιωμάτων, που βρίσκεται; Υπάρχει;

Επί του παρόντος , στην Ελλάδα, ο αριθμός των εργαζομένων που εισπράττουν μισθό «πείνας» έως 200 ευρώ το μήνα, κατά το β’ τρίμηνο του 2020 έφτασε στο 12%. Η ανεργία κινήθηκε σε ποσοστό 18,3% Ιούνιο, σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσίασε η Ελληνική Στατιστική Αρχή (ΕΛΣΤΑΤ) , ενώ το αποκαρδιωτικό ποσοστό του 37,5% άγγιξε η ανεργία των νέων κάτω των 25 ετών . Σε αυτό πρέπει να προσθέσουμε και τους 201.819 που βρίσκονται σε καθεστώς αναστολής. Εν τούτης η ηγεσία της ΓΣΕΕ συνεχίζει να αφήνει τον «οδοστρωτήρα» να καταπατά τα εργασιακά δικαιώματα, και πάνω απ ‘όλα, χωρίς να σηκώσει το δάχτυλο για να σταματήσει την ολοένα και πιο νεοφιλελεύθερη πορεία της «κυβέρνησής της».

Εν το μεταξύ, η «κυβέρνησή της», συνεχίζει την πολιτική της ατομικής ευθύνης , μειώνει τις δαπάνες για την Υγεία κατά τουλάχιστον 600 εκατ. ευρώ, αμφισβητεί το εργασιακό μοντέλο φέρνοντας το σχέδιο Πισσαρίδη και αντίθετα επιχορηγεί με «ένεση» κεφαλαίων 120 εκατ. ευρώ από το Δημόσιο την AEGEAN και έπεται και συνέχεια. Υπό αυτήν την έννοια, η ΓΣΕΕ με την «κυβέρνηση της», χρησιμεύουν, για να εγγυηθούν τη διάσωση των μεγάλων επιχειρηματιών. Είναι απαραίτητο να διακόψουμε το «αλισβερίσι», να οργανώσουμε τους εργαζόμενους γύρω από ένα πρόγραμμα που πραγματικά αμφισβητεί την επισφαλή εργασία και τους μισθούς της φτώχειας.

Μεγαλοεπιχειρηματίες και κυβέρνηση έχουν σημειώσει εξαιρετική πρόοδο στις εργασιακές μεταρρυθμίσεις που επιτρέπουν την επισφάλεια και την μείωση των μισθών

Τα τελευταία χρόνια οι συνδικαλιστικές ηγεσίες ( πλην λίγων εξαιρέσεων ) έχουν ευθύνες , διότι αρνούνταν να οργανώσουν τους επισφαλείς εργαζόμενους ξεχωρίζοντας τους μεταξύ μόνιμου και προσωρινού (εργολαβικού προσωπικού) . Τα λίγα εργολαβικά σωματεία που κατάφεραν να έχουν δράση δεν είχαν την κατάλληλη και ουσιαστική στήριξη από τις ηγεσίες των μεγάλων συνδικάτων για λόγους αυτονόητους !

Εάν η συνδικαλιστική αριστερά θέλει πραγματικά να παίξει ρόλο, πρέπει αποφασιστικά να οργανώσει εκείνους τους εργαζόμενους που ανήκουν σε αυτούς τους τομείς που εκμεταλλεύεται περισσότερο η εργοδοσία.

Για αυτό είναι απαραίτητο να οικοδομηθεί μια εναλλακτική λύση ικανή για να ξαναχτίσει την οργάνωση στους χώρους δουλειάς , τις γειτονιές και στους χώρους σπουδών.